Pasożyty to nieodłączny element naszego otoczenia, z którym zwierzęta mają styczność od pierwszych dni życia. Niestety, ich obecność zawsze wiąże się z kłopotami i nieprzyjemnymi dolegliwościami u psów. Co więcej, niektóre z tych pasożytów mogą przenieść się również na ludzi. Dlatego nie wolno lekceważyć tego problemu!
Robaki, czyli pasożyty, można podzielić na dwie kategorie: pasożyty wewnętrzne i zewnętrzne. Ich zdolność do szybkiego rozmnażania jest zdumiewająca. Dorosły osobnik może wydalić nawet 200 tysięcy jaj lub larw w ciągu zaledwie miesiąca. Spotkamy je dosłownie wszędzie. Dlatego zapewnienie odpowiedniej opieki zdrowotnej dla naszych zwierząt, w tym regularne odrobaczanie, jest kluczowe w walce z pasożytami.
Skąd się biorą robaki u psa?
Pasożyty jelitowe u psa najczęściej występują w schroniskach, dużych hodowlach oraz na osiedlach miejskich, gdzie mieszka duża liczba czworonogów. Do zakażenia robakami najczęściej dochodzi poprzez wąchanie, jedzenie i lizanie odchodów innych zwierząt, a nawet przez wylizywanie sierści.
Jaja glist i innych pasożytów wewnętrznych są wydalane wraz z kałem przez zainfekowane zwierzęta, co prowadzi do tego, że trafiają do środowiska zewnętrznego. Szczególnie narażone na zakażenie są szczenięta, które mogą być zarażone już w łonie matki lub poprzez mleko matki.
Chociaż pasożyty głównie bytują w jelicie cienkim i innych częściach przewodu pokarmowego, mogą one przedostać się do organizmu psa drogą pokarmową i dostać się do krwiobiegu. Następnie migrują do różnych układów i osadzają się w różnych narządach. To prowadzi do powstawania objawów infekcji pasożytami jelitowymi u psa.
Robaki bezobjawowe
Niektóre psy, mimo obecności larw pasożytów, mogą przez całe życie pozostawać nietknięte, gdyż larwy utrzymują się w formie otorbionej, nie powodując żadnych szkód. U dorosłych psów zainfekowanych robaczywymi pasożytami, często infekcja przebiega w sposób bezobjawowy. Objawy inwazji pojawiają się głównie u psów osłabionych, chorych, niedożywionych oraz u zwierząt w podeszłym wieku, u których mechanizmy obronne organizmu nie funkcjonują wystarczająco efektywnie.
W takich sytuacjach można zaobserwować takie objawy jak: utrata apetytu, osłabienie, spadek masy ciała, niezdrowy wygląd sierści, biegunka oraz inne objawy związane z naruszeniem funkcjonowania układu pokarmowego i ogólnym osłabieniem organizmu.
Glista psia - charakterystyka
Glista psia, znana również jako Toxocara canis, jest robakiem z grupy nicieni, który bytuje w organizmie psa i innych członków rodziny psowatych, osadzając się na narządach wewnętrznych. Zakażenie tym pasożytem to wśród naszych czworonożnych pupili bardzo częsta przypadłość.
Glisty, które dotrą do płuc, wywołują u psa odruch kaszlu. Jest to ważna część procesu rozwojowego glisty psiej. Poprzez kaszel, pies wyrzuca glisty wraz ze śliną. Część z tych glist zostaje połknięta i pasożyt ponownie trafia do przewodu pokarmowego, aby ostatecznie dotrzeć do jelita cienkiego.
To tam samica glisty osiąga dojrzałość płciową i składa jaja. Glista psia jest biała, długa i przypomina makaron spaghetti. Samiec mierzy od 9 do 13 cm długości i ma około 2 mm średnicy, podczas gdy samica glisty psiej jest większa, osiągając długość do 20 cm i średnicę 3 mm.
Niektóre glisty psie stanowią szczególne zagrożenie, ponieważ mogą wywołać taksokarozę - chorobę spowodowaną larwami glist. Larwy te dostają się wraz z krwią do narządów wewnętrznych, takich jak płuca, wątroba czy mózg, powodując stan zapalny.
Objawy toksokarozy i jej nasilenie zależą od ilości połkniętych jajeczek oraz umiejscowienia larw w organizmie. W skrajnych przypadkach, nieleczona choroba może prowadzić nawet do śmierci psa.
Objawy i skutki występowania robaków u psa
Robaki przede wszystkim wywołują objawy ze strony przewodu pokarmowego. Mogą również doprowadzić do poważniejszych chorób, np. anemii, i wpływać na cały organizm zwierzęcia. Zarobaczony pies może być wychudzony i ma charakterystyczną, matową, nastroszoną sierść.
Pasożyty, które bytują w przewodzie pokarmowym psa, mogą wywoływać różnorodne objawy. Jednym z charakterystycznych symptomów zakażenia są wymioty i biegunka. W zaawansowanym stadium choroby można zauważyć poruszające się larwy lub dorosłe osobniki (o wielkości zbliżonej do ziarenka ryżu) w odchodach lub zwracanej treści pokarmowej.
Warto jednak pamiętać, że robaki u psa często dają także niespecyficzne objawy m.in. takie jak spadek masy ciała, mimo zachowanego lub nawet zwiększonego apetytu. Pies może wykazywać niespokojne zachowanie, drgawki, nadpobudliwość, kaszel, wzdęcia, brak apetytu, apatię oraz saneczkowanie, czyli pocieranie odbytem o podłoże.
U szczeniąt zarobaczenie przebiega szczególnie ciężko. Pojawiają się wzdęcia, ból brzucha, biegunka, a także wymioty i kaszel.
Kiedy zalecane jest odrobaczanie psa?
Regularne odrobaczanie psa jest zalecane przez całe jego życie. Oto ogólne wytyczne dotyczące odrobaczania psa:
- Szczenięta - początkowo szczenięta powinny być odrobaczane w wieku 2, 4, 6, 8 i 12 tygodni. Następnie, do 6. miesiąca życia, zaleca się odrobaczanie co miesiąc.
- Dorosłe psy - po ukończeniu 6. miesiąca życia zazwyczaj zaleca się odrobaczanie dorosłych zwierząt co 3-4 miesiące. Jednak harmonogram może się różnić w zależności od indywidualnych potrzeb i zaleceń weterynarza. Jeśli pies ma dostęp do środowisk, w których łatwo może zarazić się pasożytami, może być konieczne częstsze odrobaczanie.
- Psy dorosłe o określonym ryzyku - niektóre psy mogą być bardziej narażone na pasożyty ze względu na swoje środowisko lub styl życia. Przykłady to psy, które często przebywają na zewnątrz, polujące psy, psy uczestniczące w zawodach lub psy, które mieszkają w obszarach o wysokim występowaniu pasożytów. W takich przypadkach weterynarz może zalecić bardziej częste odrobaczanie, co 2-3 miesiące lub nawet co miesiąc.
Poproś lekarza weterynarii o stworzenie planu profilaktycznego dopasowanego do potrzeb Twojego czworonoga. Pamiętaj! Jeśli masz w domu kilka zwierzaków, należy je odrobaczać w tym samym terminie.
Sposoby na larwy pasożytów u psów
Systematyczne odrobaczanie czworonoga oraz regularne badanie kału są bardzo ważne. Często larwy pasożytów nie są widoczne gołym okiem, dlatego do diagnostyki zakażenia stosuje się metodę flotacji, badając kał zwierzęcia.
W profilaktyce przeciwpasożytniczej psów, ważne jest również mycie owoców i warzyw, przestrzeganie zasad higieny osobistej oraz regularne czyszczenie klatek i kojców. Dodatkowo, aby zminimalizować ryzyko zarażenia miotu jeszcze przed narodzinami, warto zaplanować odrobaczanie przed kryciem suki lub u suki w ciąży.
Zadbaj również o siebie
Należy pamiętać, że glista psia może stanowić zagrożenie również dla ludzi, dlatego konieczna jest odpowiednia higiena. Szczególnie niebezpieczna dla człowieka jest postać larwalna tego pasożyta, ponieważ dorosłe glisty psie praktycznie nie występują u ludzi. Larwy, wylęgając się z połkniętych jajeczek, mogą wędrować po organizmie człowieka. Wtedy jaja pasożyta najczęściej kierują się do płuc, serca, mięśni, wątroby, mózgu i gałek ocznych, ale mogą również osiedlać się w innych narządach.
Glistnica, znana jako choroba brudnych rąk, jest najczęściej przenoszona do organizmu człowieka przez niewłaściwą higienę rąk oraz spożycie nieumytych owoców, warzyw lub niedogotowanego mięsa. To główne przyczyny toksokarozy u ludzi.
Jeśli masz podejrzenia dotyczące robaczycy u swojego psa, należy jak najszybciej skonsultować się z lekarzem weterynarii. Leczenie choroby pasożytniczej najczęściej polega na przeprowadzeniu standardowego odrobaczania.